مدت زیادی از نگارش خاطره ای در مورد دیدار با شیخ حسن میلانی و اتفاقات بعد از آن در وبلاگم، گذشته بود که یک عده از شاگردان ایشان در بخش نظرات پرونده این بحث را دوباره باز کردند و با رفتار و سخنان شان بر آنچه نوشته شد، صحه گذاشتند. در این نوشتار قصد دارم فقط به تحلیلی از بحث های انجام شده و شیوه مناظره و گفتگو و بحث این جماعت بپردازم.
در ابتدا، این مطلب شایان ذکر است که این بحث بنده و نظرات این مطلب؛ هم از جانب شاگردان استاد میلانی و مخالفین و دیگران، تحت عنوان " خاطره مناظره فتحی - میلانی " در وبلاگ وجود دارد.
از ابتدای تاریخِ بحث علمی، هر گروهی برای اثبات مدعای خود از روش ها و رفتار ها و کلماتی استفاده می کرده اند. گاه برخی با زور عقیده خود را به دیگران تحمیل کرده و گاهی از راه مغالطه و تزویر و گاه از طریق سوء استفاده از بی اطلاعی عموم مردم از مباحث علمی و تعاریف و اصطلاحات.
و بوده اند حق طلبانی که از راه جدال احسن و حکمت و موعظه حسنه، سعی در تبلیغ حقایق داشته اند.
یکی از مشکلات اصلی پیش روی گروه اخیر، وجود کسانی بوده که با تخریب شخصیت و تحریف تفکر در مشوش جلوه دادن حقایق سعی و تلاش کرده اند گرچه برای تخریب تلاشی آنچنان که برای تعمییر و ساخت بایسته است، لازم نیست. هم اکنون که در عصر جهالت طالبانی و عقده گشایی داعشی و اسلام آمریکایی و چماق صهیونیستی به سر می بریم فهم این مطلب آسان تر است که تخریب چقدر آسان و بی هزینه است.
